In 1817 leefde er een Schot met de naam Roberton. Hij was een piraat die voor de Chilenen werkte in de strijd tegen de Spanjaarden. Hij stond ook bekend om zijn wrede en martelende manieren. Een paar jaar later verscheen er een andere piraat die bekend stond als Benavides en die maakt Roberton het leven zuur. Roberton nam een vriend van Benavides gevangen en dwong hem on te vertellen waar zijn vijand zich schuil hield.
Robertson verzamelde een leger van mannen en ging Benavides verrassen. Terwijl Roberton en zijn leger erin slaagden alle Benavides zijn mannen gevangen te nemen, ontsnapte Benavides zelf. Roberton haalde eerst meer informatie uit deze mannen en hing ze vervolgens alle zestig op. De informatie die hij voor hun dood van hen had ontvangen, was dat ze wisten van goud dat was begraven op een eiland net voor de kust van Chili. Het eiland heette Mocha. Roberton nam zijn broer en enkele andere trouwe volgelingen mee en verhuisde naar het eiland. Toen ze op een dag terugkwamen uit Valdivia, kwamen ze met hun schip in de problemen en verdronken ze allen, behalve Roberton. Roberton had geen zin om zonder zijn mannen op Mocha te wonen en daarom sloot hij zich aan bij het Peruaanse leger. Hij dacht niet meer aan de begraven schat die nooit op Mocha Island was gevonden.
Tijdens de strijd tegen Lima werd hij gevangengenomen. Ze lieten hem al snel gaan en hij keerde terug naar Peru, waar hij Teresa Mendez ontmoette. Teresa was een jonge vrouw van 21. Ze was eerder getrouwd geweest en had haar eerste echtgenoot op zee verloren. Ze was bijna net zo rijk als ze mooi was en had veel bewonderaars, maar ze lette eigenlijk alleen maar op degenen die welvaart hadden en uit een goede familie kwamen. Roberton was niet rijk en zijn familie was klein en onbekend. Maar hij was wanhopig verliefd op haar en bleef volharden in zijn pogingen om met haar te trouwen. Zijn smeekbeden werden altijd met een lach onthaald totdat ze hem op een dag vertelde dat als hij haar een leven van rijkdom en luxe kon beloven, ze met hem zou trouwen. Niemand geloofde dat ze haar belofte zou nakomen.
Het was in dezelfde tijd dat het schip Peruana in de haven lag. Op een avond tijdens een ontmoeting tussen de officieren lachte luitenant Vieyra en stelde voor dat Roberton het schip zou beroven, dat meer dan twee miljoen goudstukken bevatte. Dan kon hij de schat meenemen en aan Teresa laten zien om haar liefde te winnen. Diezelfde avond verzamelde Roberton een paar mannen die voornamelijk Brits waren. De Peruana hadden geen goede beveiliging en dus was het gemakkelijk om de weinige bewakers te overmeesteren en weg te zeilen met het schip en de schat.
Roberton nam zijn mannen mee naar Tahiti. Na een tijdje wou hij weg want hij wist dat ze hem daar vroeg of laat zouden vinden. Hij en twee meest vertrouwde volgers, George en William, waren het daarmee eens. De rest van zijn bemanning wilde Tahiti eerst niet verlaten en daarom nam Roberton ook vijftien vrouwen mee. De mannen volgden. Roberton wist dat het hem alleen maar meer kopzorgen zou bezorgen. De schat was altijd in zijn gedachten geweest om met Teresa te delen. Zijn bemanning en de vrouwen zouden er geen deel van uitmaken. Toen hij naar de Marianen begon te zeilen, verklaarde hij dat acht bemanningsleden het schip probeerden over te nemen. Hij beval dat ze als straf op een verlaten eiland zouden worden achtergelaten en dat zij door zouden reizen naar Agrihan Island.
Eenmaal op het eiland begon Roberton de vrouwen af ​​te slachten. William, die erg goed was met een wapen, begon ze neer te schieten. Nadat alle vrouwen waren gedood, laadden de resterende zeven leden van Robertons bemanning de schat op roeiboten en roeiden veilig naar de kust. Ze vonden een plek op de bodem van een klif en begonnen een gat te graven voor hun schat. Vervolgens begroeven ze hun schat. Ze hadden onderweg 20.000 goudstukken bewaard voor extra geld en de andere bemanningsleden opgesloten in het schip. Roberton liet het schip zinken. Met een van de roeiboten zwommen Roberton en zijn overige bemanning naar de kust en deden zich voor alsof ze schipbreukelingen waren en dat zij de enige overlevenden waren. Wat ze niet wisten, was dat hun schip niet was helemaal was gezonken en dat er een man was ontsnapt.
Ze waren nog met drie en George verliet de andere twee om naar Rio de Janeiro te gaan. Roberton en William bleven echter samen reizen en ze wilden terug om de schat terug te halen die ze hadden begraven. Ze begonnen de reis terug naar Agrihan en stopten in Hobart, Tasmanië, waar ze Thomson ontmoetten die zeeman was. Ze beseften dat ze de schat niet alleen konden ophalen en overtuigden Thomson er snel van om een ​​team samen te brengen en samen naar het noorden te gaan. Na een lange nacht drinken op een avond. William vertelde Thomson het hele verhaal. Omdat hij de naam van het eiland niet precies kon onthouden, stemde Thomson in met zijn beschrijving dat het Agrihan moest zijn. Niet veel nachten daarna werd Thomson gewekt door het geluid van William’s geschreeuw. Thomson ging het probleem onderzoeken en vond hem vermoord. Hierna wist Thomson wat hij van Roberton kon verwachten en was hij heel voorzichtig om hem heen. Hij was echter gewoon niet zo sterk als Roberton en de laatste duwde hem overboord.
Hoewel hij bijna dood was toen hij werd gered, werd Thomson gevonden door een Spaans schip en aan boord genomen. Nadat hij zijn redders zijn verhaal had verteld, begonnen ze Roberton agressief te achtervolgen. Roberton zeilde ondertussen naar Spanje, zodat hij zijn toevlucht kon zoeken in de bergen en zich een tijdje kon verstoppen. De Spanjaarden vonden hem echter en brachten hem naar Agrihan, zodat hij hen kon vertellen waar de schat was. Maar Roberton wilde het ze niet vertellen. In plaats daarvan bleef hij proberen te ontsnappen.
Ze brachten hem terug naar hun schip en gebruikten andere vormen van marteling, zoals zwepen, en eisten dat hij hen meer informatie zou geven. Hij stemde uiteindelijk toe, maar toen ze hem naar het eiland terugbrachten om ze te laten zien, sprong hij overboord, met zijn kettingen nog steeds om zijn voeten. Hij zonk snel naar de bodem en zag Teresa nooit meer terug. De Spanjaarden bleven de schat enige tijd zoeken, maar stonden altijd met lege handen. Er wordt gedacht dat de schat nog steeds op dit eiland ligt.